Dit weekend reden we op Franse wegen.
Ik merk op dat er daar zoveel meer ronde punten zijn.
Als je op de weg rijdt met de auto en je nadert een rond punt,
dan denk je al vlug welke afslag je gaat nemen.
Het is je bedoeling om zo rap mogelijk af te slaan en je weg in de goede richting verder te zetten.
Je kijkt heel raar als iemand voor jou een rondje blijft rijden.
Je zou iemand helemaal gek verklaren indien deze persoon verschillende keer na elkaar
die zelfde cirkels rijdt.
En zonder dat we het beseffen, doen we dit elke dag meerdere malen.
Ik denk dan aan de cirkel van ‘actie-bewijs -reactie’.
Mijn persoonlijkheid of ego zit zo met die gedachten die hij in stand wil houden.
Ik neem nu het voorbeeld van ‘ ik ben niet goed genoeg’.
Mijn ego zoekt naar nieuwe ervaringen die deze beperkende gedachte bevestigen.
‘Ik krijg een mail van een uitgeverij die mijn boek niet kan publiceren.’
‘ Een cliënte vertelt dat ze nu ook bij iemand anders gaat voor therapie.’
‘ Mijn dochter gooit op tafel dat er vroeger meer aandacht naar haar broer ging.’
Ik hoor het stemmetje van mijn ego,
ik voel het op mijn schouder tikken,
ik herken dat toontje van:
‘ Is je boek wel goed genoeg om uit te geven? Heb je dat boek wel moeten schrijven? Had je niets beters kunnen doen?’
‘ Zie je wel dat het bij een ander beter is, ik heb het altijd al gedacht!’
‘ Ben jij wel een goede moeder geweest? Hoor je dochter nu eens…’
Ik kan kiezen
Ik kan zeggen dat mijn ego gelijk heeft.
Dan is mijn ego tevreden want het is hem gelukt om me klein te houden.
Hij is ook overtuigd van mijn volgende faling.
Hij is al attent voor een volgende situatie die me uit balans zou kunnen halen.
Zo blijf ik in de cirkel meedraaien van ‘een actie ondernemen, niet slagen en misnoegd reageren’.
Zo wordt een gedachte in stand gehouden.
Of ik kan kiezen om de cirkel te doorbreken.
Ik luister naar mijn Zelf die me influistert:
‘Die uitgever heeft nog maar net een boek over moederschap uitgegeven. Jouw boek mag er ook zijn.’
‘Elke therapeut heeft zijn uniciteit, het is zo belangrijk dat we elkaar kunnen aanvullen.’
‘Jij hebt het beste voorgehad met je dochter, jij bent ook leerling. De perfecte ouder bestaat niet.’
Deze gedachten nodigen me uit om verder te kijken, verder dan dat cirkeltje.
Ze zorgen dat ik in mijn eigen waarde blijf.
Ze houden me in het nu, waarin ik nieuwe acties kan ondernemen.
Heb jij ook zo van die ronde punten
waarop je toertjes draait?
Er is ook nog de rotonde van tekort, de rotonde van faalangst,
de rotonde van niet begrepen zijn…
Wat ga jij doen op het volgende rond punt?
